Απίκο λοιπόν κι εμείς..Έτοιμοι.

“Πες μου, άνθρωπε, πού είναι η γη μας,

τα βουνά, τα ποτάμια, οι κοιλάδες

και τα δάση μας; Πού είναι η χώρα μας; Πού είναι οι τάφοι μας;

Είναι στις λέξεις, στις λέξεις της γλώσσας μας” 

“Ανώνυμο”

Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός προειδοποιούσε:

Μὴν ἀμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

Η εποχή της ξηρασίας, ξεκάθαρα πια, έχει έρθει  και μας ταλανίζει. Έφτασε θαρρούμε ο καιρός να αντιδράσουμε.  Αν δε σκάψουμε βαθιά μέσα μας, νερό  δε θα βρεθεί, ούτε αρτεσιανό για να ξεδιψάσουμε, ούτε ιαματικό για να γιατρευτούμε από τις πληγές.

ΑΠΙΚΟ[1] λοιπόν κι εμείς!  ΕΤΟΙΜΟΙ!

Σε μια εποχή που ο γραπτός λόγος «αποσύρεται» χάνοντας τη δυναμική του ή αντικαθίσταται από τις άναρθρες  κραυγές των social media, σε μια εποχή που όλοι μας αποσυρόμαστε από τα κοινά κρυμμένοι ο καθένας στο προσωπικό κουκούλι του, απαρνιόμαστε το ταξίδι και βυθιζόμαστε στις πολυθρόνες μας, μπροστά σε απαστράπτουσες οθόνες, το ΑΠΙΚΟ, είναι σε ετοιμότητα, σε εγρήγορση για νέα ταξίδια, στον γοητευτικό κόσμο της γλώσσας σε όλες της τις εκφάνσεις.

Οι λέξεις πάντα τρόμαζαν τις εξουσίες και εννοούμε οι λέξεις οι αλώβητες από τον καθωσπρεπισμό και οι φέρουσες την αρχέγονη σημασία τους, οι «πιστοποιημένες» λέξεις. Ο γραπτός λόγος από τη φύση του, είναι «κοινωνικός», θέλει να μοιραστεί με άλλους ανθρώπους, να χαριεντιστεί μαζί τους, να τους «δοθεί» και να γίνει κτήμα των άλλων. Έτσι είναι.

Είχαν, έχουν και θα έχουν δύναμη, οι λέξεις. Και αυτό είναι κάτι, που η εξουσία (σε κάθε πιθανή εκδοχή της) αλλά και οι τεχνικοί της εξουσίας και των μηχανισμών της το γνώριζαν πάντα και εξακολουθούν να το γνωρίζουν καλά, και βεβαίως να το χρησιμοποιούν. Οι λέξεις, οι ιδέες δεν περιγράφουν απλώς καταστάσεις και γεγονότα, δεν σχηματοποιούν και αποσαφηνίζουν μόνον τις έννοιες, αλλά διεγείρουν συνειδήσεις, εξάπτουν φαντασίες, μορφοποιούν όνειρα, προκαλούν συναισθήματα, πυρπολούν ψυχές, ξεσηκώνουν αγώνες, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, παρασύρουν σε φανατισμούς. “Οι λέξεις φωτίζουν και οι λέξεις σκοτίζουν…με τις λέξεις κυβερνιούνται οι άνθρωποι”[2].

Τούτες τις λέξεις αναζητάμε, τις δικές σας. Τις ιδέες σας, την επιστημονική σας άποψη, τις προτάσεις σας. Σε οποιαδήποτε μορφή: ποίηση, διήγημα, δοκίμιο, άρθρο.

Σας θέλουμε συνταξιδιώτες σε τούτο το ταξίδι.  Επιθυμούμε ΜΑΖΙ να διαμορφώσουμε την πορεία, αλλά και το φορτίο τούτου του ταξιδιού. Προσδοκία μας να γίνουμε ένα καράβι του άδειν ή καλύτερα του συν-άδειν,  σε ένα τραγούδι ζωής και συνάντησης.

[1] ΑΠΙΚΟ: (ναυτικός όρος) κατάσταση κατά την οποία η άγκυρα πλοίου φέρεται έξω από τη θέση της, κρεμασμένη, έτοιμη για πόντιση

      Έχω την αριστερή άγκυρα απίκο– κάθετα, κατακόρυφα    (μεταφορικά) σε ετοιμότητα, σε επιφυλακή

[2] Ντισραέλι.