Μια νέα παρέμβαση στα λογοτεχνικά πράγματα του τόπου βλέπει αύριο το φως, καθώς κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Απίκο» για την τέχνη, τη λογοτεχνία και την εκπαίδευση, υπό την αιγίδα του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Ηρακλείου «Δ. Θεοτοκόπουλος».
Η συντακτική επιτροπή του αποτελείται από τους Διονύση Αναγνωστόπουλο, Νίκο
Μεντζινη, Ελένη Νέστορα και Ανδρονίκη Σπαθαράκη, ενώ ο τίτλος του έχει αντληθεί από τον ναυτικό όρο «απίκο» που δηλώνει την κατάσταση κατά την οποία η άγκυρα πλοίου φέρεται έξω από τη θέση της, κρεμασμένη, έτοιμη για πόντιση.
Για τη νέα πρωτοβουλία γράφει ο Νίκος Μεντζίνης:
Απίκο λοιπόν κι εμείς, ΕΤΟΙΜΟΙ!!
Σε μια εποχή που ο γραπτός λόγος «αποσύρεται», χάνει τη δυναμική του ή αντικαθίσταται από τις άναρθρες κραυγές των social media, σε μια εποχή που όλοι μας αποσυρόμαστε από τον κοινωνικό βίο, από το ταξίδι, και βυθιζόμαστε στις πολυθρόνες μας, μπροστά σε απαστράπτουσες οθόνες, το ΑΠΙΚΟ, είναι σε ετοιμότητα, σε εγρήγορση για νέα ταξίδια, στον γοητευτικό κόσμο της γλώσσας σε όλες της τις εκφάνσεις.
Δύσκολη η απόφαση για την έκδοση ενός Λογοτεχνικού Περιοδικού στην επαρχία, γιομάτη αβεβαιότητες. Ποιοι άραγε είμαστε εμείς; Υπάρχει όντως αναγκαιότητα στην εποχή μας (εποχή της παντοδυναμίας των social
media και των ηλεκτρονικών βιβλίων), για ένα έντυπο τέτοιας μορφής; Οι δυνάμεις μας μικρές, η εμβέλεια μας ακόμα μικρότερη. Άγνωστοι μες στους αγνώστους. Θα καταφέρουμε να ταράξουμε λιμνάζοντα νερά; Να αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη ανθρώπων που γράφουν, συνδιαλέγονται με τις τέχνες σε όλες της τις μορφές, ώστε να μας «παραχωρήσουν» ως αντίδωρο τη δουλειά τους, να δημοσιευτεί; Τα κόστη; Τα διαδικαστικά;
Απαντιούνται ποτέ τόσα ερωτήματα; Είναι κανείς βέβαιος όταν προγραμματίζει ένα μακρύ ταξίδι ότι οι καιροί δεν θα είναι ενάντιοι; Ότι το σκαρί αξιόπλοο θα στέκει στα νερά για πάντα; Εραστές αληθινοί των λέξεων όλοι μας, κλείσαμε τα μάτια στους κινδύνους, βάλαμε στην άκρη όλα τούτα τα ερωτήματα και σαλπάραμε. Με την άγκυρα ΑΠΙΚΟ κι έρμα σταθερό !!
Και το έρμα μας, η σταθερότητά μας, είναι το σινάφι μας, οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων. Που τους γνωρίζουμε. Ξέρουμε τις αγωνίες τους, τη δουλειά τους, τα τάλαντά τους. Που γράφουν, ζωγραφίζουν, φωτογραφίζουν, σπουδάζουν.
Αλλά δεν μένουμε εκεί. Τα πανιά μας ανοικτά, να «πάρουν» όλους τους αγέρηδες που φυσούν, από όπου κι αν φυσούν και να τους κάνουν, ταξίδι!!
Το κάλεσμά μας ανοικτό και πλατύ λοιπόν απευθύνεται σε όλους και όλες. Χωράμε όλοι ως συνεπιβάτες και συνδιαμορφωτές του ίδιου του ταξιδιού. Και είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα χάσουμε τη ρότα μας. Τα κατάρτια μας βαριά και καλοδουλεμένα : Λογοτεχνία, Τέχνη , Εκπαίδευση.
Οι λέξεις, το κυρίαρχο εργαλείο μας. Γιατί έχουν δύναμη, οι λέξεις. Και αυτό είναι κάτι, που η εξουσία (σε κάθε πιθανή εκδοχή της) αλλά και οι τεχνικοί της εξουσίας και των μηχανισμών της το γνώριζαν πάντα και εξακολουθούν να το γνωρίζουν καλά, και βεβαίως να το χρησιμοποιούν. Οι λέξεις, οι ιδέες δεν περιγράφουν απλώς καταστάσεις και γεγονότα, δεν σχηματοποιούν και αποσαφηνίζουν μόνον τις έννοιες, αλλά διεγείρουν συνειδήσεις, εξάπτουν φαντασίες, μορφοποιούν όνειρα, προκαλούν συναισθήματα, πυρπολούν ψυχές, ξεσηκώνουν αγώνες, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, παρασύρουν σε φανατισμούς.
Με λέξεις τέτοιες θα παλεύουμε, με τις τέχνες θα ομορφαίνουμε τούτη την απάλη. Και το αποτέλεσμα για σας. Στα χέρια σας. Στην αγάπη, αλλά και στην κριτική σας.
Γιατί οι λέξεις, οι προτάσεις, τα κείμενά μας, είναι σαν τις άπιστες γυναίκες. Θέλουν τα μάτια των άλλων να τις θαυμάζουν, να τις γδύνουν από τα επιφανειακά στολίδια τους, να τις κάνουν δικές τους. Περιμένουν τον ανυποψίαστο αναγνώστη, που είναι έτοιμος να παρακολουθήσει μια «ιστορία» που δεν τον ενδιαφέρει προσωπικά, ν` αρχίσει την ανάγνωση. Και του κλείνουν το μάτι, του ανοίγονται, του στέλνουν χιλιάδες μηνύματα, τον καθοδηγούν, μέχρι να τους παραδοθεί εντελώς. Έρμαιο στα χέρια τους. Το ίδιο και ο επόμενος, ο επόμενος….. κάθε ένας μοναδικός και ξεχωριστός εραστής σε αυτό το παιχνίδι στα σκοτεινά νερά του ταξιδιού μας.
